پیش بینی کننده های یادگیری خود- تنظیمی در مدارس هوشمند شهر بابل

یکی از مفاهیم مطرح در روانشناسی تربیتی و شناختی معاصر یادگیری خود- تنظیمی است. خود- تنظیمی پیامدهای ارزشمندی در فرآیند یادگیری و آموزش دارد، به طوری که امروزه به اعتقاد صاحبنظران یادگیری خود- تنظیمی به یک کانون مهم درپژوهش و به یکی از محورهای اساسی در کار تعلیم و تربیت تبدیل شده است و با توجه به ویژگیهای آن به نظر می رسد ضمن تعمیق بخشیدن به فرآیند خودجوش یادگیری، در نهایت بازده ی آن به صورت تربیت یادگیرندگان مستقل، فعال و خود- تنظیم که در انجام تکالیف یادگیری خود راهبر هستند نمایان می شود. به این دلیل پژوهش حاضر در راستای بررسی پیش بینی کننده های یادگیری خود- تنظیمی در مدرسه های هوشمند انجام گرفته است. جامعه ی آماری این پژوهش شامل 1710 نفر از دانش آموزان دختر پایه چهارم تا ششم ابتدایی مدارس هوشمند (دولتی و غیر دولتی) شهر بابل در سال تحصیلی 93-92 بود،که تعداد 313 نفر از آنان با روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی انتخاب شدند. روش پژوهش از نوع همبستگی بود. ابزارهای پژوهش شامل؛ پرسشنامه راهبردهای یادگیری برای خودتنطیمی پینتریج و دی گروت (1990)، پرسشنامه تعامل معلم- دانش آموز، وبلز(1993)، پرسشنامه نگرش نسبت به اینترنت، زانگ (2001)، پرسشنامه سنجش نگرش نسبت به کامپیوتر، لوید و گرسارد (1984) و پرسشنامه دانش خود- تنظیمی، شراو ودنیسون (1994)، می باشند. چهار عامل و مولفه هایشان در ارتباط با یادگیری خود- تنظیمی مورد بررسی قرار گرفت. این عوامل تعامل معلم- دانش آموز، باورهای انگیزشی، دانش خود تنظیمی و نگرش نسبت به فناوری اطلاعات بودند.نتایج تجزیه و تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که تنها متغیر باورهای انگیزشی در ابعاد (خودکارآمدی، ارزشگذاری درونی، و اضطراب امتحان) و نگرش نسبت به فناوری اطلاعات (نگرش نسبت به اینترنت)، یادگیری خود تنظیمی را در مدرسه های هوشمند بابل پیش بینی می کنند. این پژوهش نتایج آموزشی مهمی را برای معلمان، برنامه ریزان آموزش و پرورش و مسئولان آموزشی دارد تا به ایجاد محیط های یادگیری اقدام کنندکه منجر به یادگیری خود- تنظیمی می شود.